چهارمین بهار زندگیت مبارک

باز هم در سالروز تولد بی بدیل و زیبایت واژگان خود روان شدند در قالب غزلی که انگار فقط می­توانم بر قامت تو بدوزم. دخترکم، زندگی من! چهارمین سالروز تولدت مبارک. امیدوارم در تمام زندگی­ت چنان باشم که به داشتن مادری چون من بر خود ببالی آن سان که من داشتن فرزندی چون تو را فخری ابدی خواهم دانست.

پرواز

چشــم­ت گشـودی بر جهــان تا خانه نورافشان کنی      

       روی­ت عــیان کــردی دمــی تا مـاه را پنهــان کنی

لبخــند از لب­هــای تو آمـوخت رمـــز عشـــوه را          

     سرمست و سرخوش می­شوم چون خنده عطرافشان کنی

از ســـر نهــادن شــور تو شــرط هُشـیواری نبود    

              مدهــوش تو افتــاده­ام، چه جــای هُشیـــاران کنی

تن در کمـــند گیسـویت زنجــیر و پابنــد بلاسـت       

         روح­م رهــا از بنــد تـن، چــون زلـف را افـشان کنی

در وصــف دلـبر، شــاعـران، گـویند هر نوعی سخن        

       تـو پـا نهــادی در غــزل تا شـعــر را حــیـران کنی

اســطوره­هــا بـاید سِـرِشـت از لحـظه­های بـودن­ت       

       حـتـی اگـــر لازم شــود قـدّیــس را شـیــطان کنی

مِهــرِ طلــوعِ عشــقِ من، اُردی­بهــشتی می­شـود

چون تو ســتاره بر فـلـک، شیـدا و سرگـردان کنی